စာရိတၱမာန
ကၽြန္ေတာ္တို႔ငယ္စဥ္က ဆ႒မတန္းအထိ ျမန္မာစာဖတ္စာကို သင္ၾကရသည္။ ဖတ္စာႏွစ္မ်ိဳးရွိ
သည္။ ျခေသၤ့ဖတ္စာနွင့္ ေဒါင္းဖတ္စာတို႔ျဖစ္သည္။ သက္ဆိုင္ရာဆရာမ်ားက မိမိတို႔ႏွစ္သက္ရာ ဖတ္စာကို
ျပ႒ာန္းၾကသည္ျဖစ္ရာ ကၽြန္ေတာ္္တို႔က ေဒါင္းဖတ္စာကို သင္ၾကရသည္။ တတိယတန္းဖတ္စာတြင္ပါေသာ
ရိုးေျဖာင့္သူတစ္ေယာက္အေၾကာင္း ဆိုသည့္ ၀တၳဳေလးကို ကၽြန္ေတာ္ ယခုထက္တိုင္စြဲေအာင္မွတ္မိေန
သည္။
စာဖတ္သူလည္းကၽြန္ေတာ္လိုပင္ မွတ္မိေကာင္းမွတ္မိေနပါလိမ့္မည္။ ဖတ္ခဲ့ျပီးမွတ္မိေနပါသည္ဆို
လွ်င္ စာဖတ္သူ၏ အသက္မွာ အနည္းဆံုးေျခာက္ဆယ္၀န္းက်င္ေလာက္ျဖစ္ေနေလာက္ပါျပီ။
တကၠၠသိုလ္ဆရာၾကီးက သူ၏တပည့္မ်ားအနက္မွ သမီးအတြက္ခင္ပြန္းေလာင္းတစ္ေယာက္ကို
ေရြးခ်ယ္လိုသည္ျဖစ္ရာ တပည့္မ်ားအား မိမိတို႔အိမ္မွ အဖိုးတန္ပစၥည္းတစ္ခုကိုမည္သူမွ်မသိေစေအာင္
ယူလာခဲ့ရမည္ဟုမွာၾကားေစခိုိင္းလိုက္သည္။ တပည့္အသီးသီးက ေက်ာက္မ်က္၊ သႏၱာ၊ ေရႊ၊ ေငြ၊ ပုလဲ၊ လည္ဆြဲ၊ လက္ေကာက္စသည္အားျဖင့္ ယူလာခဲ့ၾကသည္။ တစ္ေယာက္ေသာတပည့္ကမူကား ဘာကိုမွ်
ယူမလာခဲ့ေခ်။ ဆရာၾကီးကအေၾကာင္းျခင္းရာကို ေမးျမန္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ထိုတပည့္က " ဆရာၾကီးက မည္သူမွ်မသိေအာင္ယူခဲ့ရမည္ဟုမိန္႕မွာခဲ့ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ယူလို႕မရပါ၊ အျခားသူမ်ား မသိေအာင္ ယူရန္ျဖစ္ႏိုင္ပါေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္က သိေနပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္ မသိေအာင္ယူရန္ မျဖစ္ႏိုင္ပါ " ဟုေျဖၾကားေလသည္။ ဆရာၾကီးက ထိုတပည့္အား သမီးႏွင့္ ထိမ္းျမားေပးလိုက္ေလသည္။
ထို၀တၳဳေလးမွာ ဒ႑ာရီပဲလား၊ နိပါတ္ေတာ္ပဲလား ကၽြန္ေတာ္ေသခ်ာမသိပါ။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္
လိပ္ျပာထဲမွာ စြဲသြားခဲ့ပါသည္။ ကိုယ့္လိပ္ျပာကို ကိုယ္လွည့္စား မရႏိုင္ေၾကာင္း သိခဲ့သည္သာမက ထိုလိပ္ျပာကပင္ကၽြန္္ေတာ့္သမာဓိကိုယေန႔တိုင္ ေစာင့္ထိန္းေပးေနခဲ့သသည္ဟု ယံုၾကည္မိပါသည္။
*
ေနာက္တစ္ခု ေျပာခ်င္ပါေသးသည္။
စာေစာင္ေလးတစ္ခုတြင္ဖတ္ခဲ့ရျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ဘယ္စာေစာင္လဲဆုိတာကို မမွတ္မိေတာ့ေသာ္လည္း ထိုျဖစ္ရပ္ကိုေတာ့ျဖင့္ မေမ့ေတာ့ပါ။ စာရိတၱကိုယ္က်င့္တရား ရိုးေျဖာင့္မႈအတြက္ တကယ့္ျဖစ္ရပ္ စာတမ္းျပိဳင္ပြဲတြင္ ပထမဆုရသည္ဟု မွတ္မိေနပါသည္။
သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္က တစ္ေယာက္က ခရီးသြားရမည္ဆိုေတာ့ တစ္ေယာက္ကဘူတာကိုလိုက္
ပုိ႔သည္။ ဘူတာေရာက္မွ ထီလက္မွတ္ေရာင္းေနသည္ကိုုေတြ႔ရေသာေၾကာင့္ တစ္ေယာက္တစ္ေစာင္စီထိုး
ၾကသည္။ မီးရထားက စတင္ထြက္ခြာေနျပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ " သူငယ္ခ်င္းေရ ငါ့လက္မွတ္ကိုမင္းပဲသိမ္း
ထားလိုက္ေတာ့ " ဟုေျပာျပီး ရထားေပၚပါသြားေတာ့သည္။ အတန္ၾကာေတာ့ ထီလက္မွတ္ယူထားခဲ့သည့္
သူငယ္ခ်င္းက သူ႔သူငယ္ခ်င္း၏ လက္မွတ္ကထီေပါက္ေနေၾကာင္းေျပာျပီး လက္မွတ္ကိုေပးသည္။ ထီဆု
ေငြက နည္းနည္းပါးပါးမဟုတ္၊ သူေဌးေလးျဖစ္ေလာက္ေအာင္မ်ားသည္။ထီလက္မွတ္ေပၚတြင္ ဘာနာမည္
အမွတ္အသားမွ်ေရးထားသည္ကို မေတြ႔။ ႏ်စ္ေစာင္လံုးတြင္ ဘာအမွတ္အသားမွ်မရွိ။ သို႔ပါလ်က္ဘာ
ေၾကာင့္ သူ႔ထီလက္မွတ္က ေပါက္ပါသည္ဟု ေျပာႏိုင္ေလသလဲ ေမးၾကည့္သည္။ သူငယ္ခ်င္းက
" ငါက ထီလက္မွတ္ေပၚမွာ ေတာ့ ဘာမွေရးမထားဘူး၊ စာအိတ္တစ္အိတ္စီခြဲျပီးထည့္ထားတာ။ စာအိတ္ေပၚမွာေတာ့ျဖင့္ မင္းနာမည္ ငါ့နာမည္ ေရးထားေသးတာကိုးကြဲ႕"
တကယ့္ျဖစ္ရပ္ဆုိသည့္အတိုင္း တကယ္ဟုတ္သလား၊ မဟုတ္ဘူးလားကၽြန္ေတာ္မသိပါ။ သို႔ေသာ္ ထိုထီလက္မွတ္ထိန္းသူငယ္ခ်င္းကိုေတာ့ၾကည္ညိဳေနမိသည္မွာ အမွန္ျဖစ္ပါသည္။
*
တစ္ခါေသာ္ ရွင္သာရိပုတာၱ မေထရ္ၾကီးသည္ အျခားရဟန္းတစ္ပါးနွင့္အတူ သီတင္းသံုးေန
ရသည္။ တစ္ေန႔ေသာ္ ထိုအတူေနရဟန္းၾကီး၏ မုန္႕ခ်ိဳထုပ္ကိုေတြ႔မိရာ ရဟန္းၾကီးကလညး္ အခ်ိန္မီ
ျပန္မေရာက္လာေသာေၾကာင့္ မုန္႕ခ်ိဳအခ်ိန္လြန္ကာ အလဟသ ပ်က္စီးမည္ဟုေအာက္ေမ့ကာ မုန္႔ခ်ိဳကို
ယူ၍ ဘုဥ္းေပးလိုက္မိသည္။ ရဟန္းၾကီး ျပန္ေရာက္လာေသာအခါ အခါလြန္ျပီးမုန္႕ခ်ိဳပ်က္စီးအံ စိုးေသာ
ေၾကာင့္ ဘုဥ္းေပးလိုက္ေၾကာင္းေျပာျပသည္။ ရဟန္းၾကီးက " ခ်ိဳေသာအရသာကိုမမက္ေမာသူ အဘယ္
မွာရွိအံနည္း " ဟုဆိုသည္။ ရွင္သာရိပုတၱရမေထရ္သည္ " ယေန႕မွစ၍ ငါ၏ အအူအေခြတို႔သည္ မြတ္သိပ္
သည္ျဖစ္၍ ျပင္ပသို႔ထြက္ျပီး က်တ္စားလိုက က်တ္စားေစေတာ့ ငါမူကားမသင့္မအပ္ေသာ အစာတို႔ကို
မစားေတာ့ျပီ " ဟု အဓိ႒ာန္ျပဳေတာ္မူသည္။
ကၽြန္ေတာ္ရင္ထဲတြင္ ထိခိုက္လွေသာ စကားမွာ " ငါ၏အအူအေခြတို႔သည္ မြတ္သိပ္လွသည္ျဖစ္၍
ျပင္ပသို႔ထြက္ျပီး က်တ္စားလိုက က်တ္စားေစေတာ့ " ဟူေသာ စကားထက္ ပိိုမိုျပီး ကၽြန္ေတာ့္ရင္ကို ထိခိုက္ပါသည္။
*
ေခတ္ပ်က္သူေဌး၊ေဖာက္သယ္ ဟူေသာ စကားမ်ားကိုယေန႔ေခတ္ လူငယ္မ်ား ၾကားဖူးေတာ့
မည္ မထင္ပါ။
ေခတ္ပ်က္သူေဌးဆိုသည္မွာ ဂ်ပန္္တက္လာေသာအခါတြင္လည္း ဂ်ပန္ႏွင့္သင့္ေအာင္ေပါင္း၊
ဘီအိုင္ေအဗိုလ္ေတြႏွင့္ ပလဲနံပသင့္ေအာင္လုပ္ျပီး သင့္သလုိ ၾကီးပြားတတ္ေသာသူမ်ားျဖစ္ပါသည္။
ေဖာက္သည္ဆိုတာကေတာ့ ေခတ္ပ်က္ၾကီးထဲ အေစာင့္လူသူကင္းမဲ့ေနသည့္ အိုးအိမ္တိုက္တာမ်ားကိုေဖာက္ျပီး သယ္ယူတတ္သူမ်ားျဖစ္ပါသည္။ ေဖာက္ရာပါပစၥည္းမ်ားကို သိမ္းက်ံဳး
၀ယ္ယူျပီး တစ္ဆင့္ေရာင္းခ်လ်က္ေျပာင္ေျပာင္လက္လက္ျဖစ္လာတတ္ေသာ ေခတ္ပ်က္သူေဌးမ်ားလည္း
ရွိတတ္ပါေသးသည္။
သူတို႔သည္ မ်ားေသာအားျဖင့္ ပညာအေျခခံနည္းၾကသည္။ သို႔ေသာ္ လူေရးလူရာပါးနပ္ၾက
သည္။ ရေပါက္ရလမ္း အကြက္ျမင္၍ လ်င္ျမန္သြက္လက္ၾကသည္။
ကၽြန္ေတာ့္ဆရာေတာင္တြင္းၾကီးဆရာေက်ာ္စိန္ေျပာဖူးတာေလးေတြကို ထည့္ျပီးေရးလိုက္ခ်င္
သည္။ ကၽြန္ေတာ္ငယ္စဥ္က မွတ္သားခဲ့ရေသာေၾကာင့္ ယေန႕ေခတ္လူငယ္မ်ားအား လက္ဆင့္ကမ္းေသာ
သေဘာျဖစ္ပါသည္။
" ေအာင္သင္းရ အဲဒီလိုလူမ်ိဳးေတြကို ဘယ္ေတာ့မွ အားမက်နဲ႕ကြ။ သူတို႔ရတဲ့ ေငြေၾကးပစၥည္းဆိုတာေတြက ျပသဒါးေငြေတြကြ။ ရတဲ့အခုိက္မွာ ေတာ့ ကုန္းလားရုန္းလား
ျပသဒါး ဆိုသလို ေဖာေဖာသီသီၾကီးရတာေပါ့။ အဲ ေနာက္ေတာ့လဲ ေလာင္ားေျပာင္လား ျပသဒါး ဆိုသလို
ခဏရွိရင္ ကုန္သြားတာပဲ။ ဒီလိုလူမ်ိဳးေတြ ျမိဳ႕တိုင္း၊ ၇ြာတိုင္းမွာ ရွိတတ္ၾကတာပဲ။ သူတို႔ဟာ ျမိဳ႕ရြာရဲ႕ ျပဒါး
တိုင္ပဲ။ သူတို႔ေကာင္းစားေနရင္ ေခတ္မေကာင္းေသးဘူးလို႕သာ ေအာက္ေမ့ေရာ့။ ေခတ္လဲျပန္ေကာင္းလာ
ေရာ သူတို႔လဲမြဲေတသြားတာပဲ။ သူတို႔ဘာသာသူတို႔ ဘန္ေဘာက္လံုခ်ည္ တရႊမ္းရႊမ္း စိန္လက္စြပ္တ၀င္း
၀င္း ဘယ္လိုၾကီးပဲ၀တ္လာလာ ဘယ္သူကမွ အထင္မၾကီးဘူူး။ ဘယ္လိုလုပ္ျပီးၾကီးပြားလာတယ္ဆိုတာကို
အားလံုးက သိေနၾကတာမဟုတ္လား"
ကဳၽြန္ေတာ့္ဆရာ သခင္ေက်ာ္စိန္ ရယ္ေမာေျပာခဲ့တာေတြပါ။
*
ယေန႕လူငယ္မ်ားသည္ ကၽြႏ္ေတာ္တို႕ငယ္စဥ္ကထက္ ဥာဏ္ရည္လည္းသြက္လက္၊ ပညာလည္းထက္ျမက္၊ အဘက္ဘက္တြင္သာလြန္၊ သတိၱလည္းခၽြန္ၾကပါသည္။ သို႔ေသာ္-
" ဥာဏ္ရွိိေယာက်ာ္း၊ မွားလတ္ေသာခါ၊ ေဆးလြန္နာကို၊ ဆရာေနာက္ဆက္၊ အကုခက္သို႔၊
ဖ်က္၍အျမဲ၊ ျပင္ႏိုင္ခဲ၏"
ဟူေသာစကားကဲ့သို႔ ထက္ျမက္သူတို႔ပ်က္သြားလွ်င္ ျပင္၍ မရေအာင္ဘ၀တံုးသြားတတ္သည္။
သည္ေတာ့မာနၾကီးဖို႔လိုပါသည္။
စာရိတၱမာန ခိုင္မာၾကီးရင့္ဖို႔ လိုပါသည္။
" ငါ၏ အအူအေခြတို႕သည္ မြတ္သိပ္သည္ျဖစ္၍ ျပင္ပသို႔ထြက္ျပီးက်တ္စားလိုက က်တ္စားေစ
ေတာ့ " ဟူေသာ စကားကို နားစြဲဖို႔လိုသည္ဟုထင္ပါသည္။
ျပသဒါစည္းစိမ္ကို အာက်မက္ေမာျခင္းမရွိ ျပံဳးစိစိ လုပ္တတ္ေအာင္ သတိရွိၾကသင့္ပါသည္။
ဆရာေအာင္သင္း(၃ု-၉-၂၀၁၀)
( စာရိတၱမာနစာအုပ္မွ ေကာက္ႏုတ္တင္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ )
No comments:
Post a Comment